Ονειρωδία: 5. Ο Βασιλιάς δίσκος

Είναι νύχτα χωρίς φεγγάρι, λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 22ης προς 23ης Μαΐου και η Ηγούμενη κατεβαίνει τα εξωτερικά σκαλιά της μονής της Αγίας Αθανασίας. «Σεβασμιότατε», χαιρετά τον Επίσκοπο που την περιμένει έξω από ένα αγροτικό αυτοκίνητο. Είναι μόνος και στην καρότσα είναι φορτωμένα δυο φτυάρια, δυο κουβάδες, μερικά δεκάλιτρα δοχεία με νερό και ένα μεγάλο ρολό από ζαχαρί βαμβακερό ύφασμα. «Μπες μέσα, πρέπει να βιαστούμε. Να έχουμε τελειώσει πριν την αυγή». Η Ηγούμενη μπαίνει υπάκουα στο αγροτικό και ξεκινούν για τα αμπελοχώραφα της μονής στους πρόποδες του βουνού. Αμίλητοι κι οι δυο καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής, αναλογίζονται τα οράματα που τους φανέρωσαν την αποστολή που επιλέχθηκαν να βγάλουν εις πέρας. Η Παναγία εμφανίστηκε στα όνειρά τους και τους αποκάλυψε πως μετά τα μεσάνυχτα της 5ης μαύρης σελήνης της χρονιάς της πανδημίας, η γη θα χαρίσει στην ανθρωπότητα Αυτόν που θα ενώσει το φως με το σκοτάδι, όπως και λεπτομερείς οδηγίες για να τον βρουν και να τον ξεθάψουν. Τους αποκάλυψε επίσης πως το θείο σώμα που θα βρουν δεν έχει αναπνεύσει ποτέ σ’ αυτόν τον κόσμο και πως θα πρέπει να το περισυλλέξουν και να το φυλάξουν στην μονή μέχρι να του εμφυσήσει τη ζωή το Άγιο Πνεύμα.

Φτάνοντας στο χωράφι που τους είχε προσδιοριστεί από το όραμα, ο Επίσκοπος παίρνει τον αριστερό δρόμο και οδηγά αργά περιμετρικά, μέχρι που φτάνουν στη νοτιοδυτική άκρη του. Σταματά και βγαίνει αφήνοντας τα μεγάλα φώτα αναμμένα. Η Ηγούμενη τον ακολουθεί στην καρότσα, παίρνουν φτυάρι και κουβά κι αρχίζουν να σκάβουν κάτω απ’ την αιωνόβια ελιά. Το χώμα είναι υγρό, πηχτό και μαύρο, και αναβλύζει μια κτηνώδη δυσωδία ανακατεμένη με άρωμα ελαίου λεβάντας. Σκάβουν ένα λάκκο 1,5 Χ 3 μέτρα και μόλις φτάνουν σε βάθος περίπου ενός μέτρου, αφήνουν στην άκρη τα φτυάρια και συνεχίζουν να αφαιρούν προσεκτικά το χώμα με τις χούφτες τους. Η ένταση της μυρωδιάς κάνει την Ηγούμενη να διπλωθεί στη μέση βήχοντας. Σηκώνεται με δυσκολία και ίσα που προλαβαίνει να κάνει εμετό έξω απ’ το λάκκο. Πιάνει το ιμάτιό της να σκουπιστεί αλλά κι αυτό έχει γεμίσει λάσπη και στην όψη του και ξερνάει ξανά. Ένα απαλό δροσερό αεράκι κατεβαίνει απ’ το βουνό και κάπως καθαρίζει τον αέρα, όπως αρχίζουν να εμφανίζονται τα χέρια του θαμμένου σώματος, σταυρωμένα στο στήθος. Οι δυο τους κοιτάζονται έκπληκτοι και συνεχίζουν να ξεθάβουν το καλυμμένο με μαύρη γούνα σώμα, ψιθυρίζοντας προσευχές κι επικλήσεις στο έλεος του Χριστού και της Παναγίας. Φτάνοντας στο κεφάλι η Ηγούμενη παγώνει απ’ τον τρόμο και κοιτάζει μια τον Επίσκοπο και μια το τραγόμορφο κεφάλι με τα δυο μακριά και στριφτά κέρατα. «Βοήθησέ με Ηγουμένη, πρέπει να προλάβουμε πριν μας βρει εδώ το πρώτο φως». «Τι είναι αυτό το πλάσμα; Είναι παραπλάνηση ή δοκιμασία της πίστης μας;», αναρωτιέται η Ηγούμενη. «Ίσως οι Ναΐτες να είχαν δίκιο τελικά», απαντάει ο Επίσκοπος χωρίς να σταματήσει να καθαρίζει το τριχωτό πρόσωπο απ’ το χώμα. Η Ηγούμενη, μη μπορώντας να αντικρίζει το κεφάλι, αρχίζει να καθαρίζει γύρω από τα πόδια, μέχρι που αποκαλύπτονται οι οπλές. Αναφωνεί με απόγνωση αλλά συνεχίζει, παίρνοντας δύναμη απ’ τις προσευχές της που τώρα τις λέει δυνατά. Με κόπο, βγάζουν το σώμα από τη μουσκεμένη και ζοφερή γη, το ξεπλένουν με το νερό απ’ τα δοχεία, το τυλίγουν προσεκτικά στο σάβανο και το ξαπλώνουν στην καρότσα. Μπαίνουν βιαστικά στο αυτοκίνητο και ξεκινούν. Η ώρα ήταν 5:23 όταν έφτασαν έξω απ’ την Μονή.

---

Μια φωνή σπάει την απόλυτη σιωπή του μυαλού μου και φωτίζει την πηχτή και λιπαρή μαυρίλα που με περιβάλει. «Αυτό είναι λάθος, είναι παράβαση της λογικής και της ύλης αυτού του κόσμου.» ακούω τον αέρα της γης να λέει. Πίσω από το σκοτεινό πέπλο που διαχωρίζει το όνειρό μου απ’ τον άγνωστο κόσμο που απλώνεται πιο πέρα, βλέπω τον καραφλό Βασιλιά, μέσα στα μαύρα ράσα του και στο ρυτιδωμένο χέρι του το ραβδί που ανασηκώνει το ιμάτιο μιας ανυποψίαστης νεαρής μοναχής. Κάτω απ’ το ρούχο δεν φαίνεται η τρυφερή της σάρκα κρυμμένη από ένα απλό εσώρουχο, αλλά η μορφή μου που με κοιτά στα μάτια.