Ονειρωδία: 4. Ο Φάντης σπαθί

Ανοίγω τα μάτια και προσπαθώ να καταλάβω που βρίσκομαι. Στην εικόνα που βλέπω, το δεξί μισό είναι μια γκρι πορώδης επιφάνεια σαν αιθιοπικό ψωμί και το άλλο μισό σαν μαύρο ύφασμα με πάνω του στερεωμένα χιλιάδες αστραφτερά σβαρόφσκι, κι ανάμεσα τους ένας ολοστρόγγυλος γαλαζοπράσινος αχάτης. Δεν είναι μια λογοτεχνική μεταφορά του σεληνιακού τοπίου, γιατί πράγματι είμαι ξαπλωμένος σε γκρι ψωμί και πάνω απ' το κεφάλι μου κρέμεται ένας ουρανός από μαύρο ύφασμα.

Το έδαφος πάλλεται σαν στρώμα κι ο ήχος σαν μαχαίρι που χαϊδεύει το ψωμί πλησιάζει. Δυο χέρια μ' αρπάζουν και με πετούν ψηλά, στριφογυρίζω και πέφτω πάνω τους, με κατεβάζουν στο σώμα τους που κολλάει πάνω μου όπως περιστρεφόμαστε χορεύοντας. Φοράει μια βρώμικη φόρμα και στη ζώνη του έχει περασμένο ένα βαρύ κλειδί μηχανικού. Με μια επιδέξια κίνηση με κάνει μια στροφή, με αφήνει και συνεχίζει να χορεύει με το κλειδί στο δεξί χέρι.

"Όλο αυτό δεν βγάζει νόημα", του λέω.

"Είσαι ο Φάντης σπαθί, το γήινο μέρος του αέρα, κι όμως βρισκόμαστε στη Σελήνη που δεν είναι γη και δεν έχει αέρα".

Ο άνδρας σταματά απέναντί μου και με σημαδεύει με το κλειδί λες κι είναι σπαθί. Μετά γελά και ξαναρχίζει το χορό.

"Ο Φάντης σπαθί συμβολίζει την απρόσμενη αλλαγή ή γεγονός, την αποφασιστικότητα, την περιέργεια και το νοητικό ερέθισμα, τη λογική και την ορθή-κοφτή επικοινωνία, την εποικοδομητική κριτική, την αρχή της αφαιρετικής σκέψης, την κατασκ... μπεεεεέ!"

Ανοίγω πάλι το στόμα να μιλήσω.

"Μπεεεεε!"

Ο Φάντης χορεύει γύρω μου χωρίς να μου δίνει σημασία. Το μυαλό μου είναι κενό, εκτός από ένα ξεκαρδιστικό γέλιο που ακούγεται απ' τα βάθη του.

"Μπεεεε! Ευελιξία και προσαρμοστικότητα, κάποιος νοητικά και σωματικά επιδέξιος".

Ο λόγος μου επέστρεψε.

"Ναι, μπορείς να είσαι και χορευτής. Κάποιος που χορεύει στο δικό του ρυθμό χωρίς έγνοιες, που είναι στον κόσμο του".

Αναρωτιέμαι πώς τα ξέρω όλα αυτά... Γιατί σκέφτομαι τόσο γρήγορα και λογικά και πώς γίνεται να εκφράζομαι με τετ...

"Μπεεεεε!", ακούω πίσω μου.

"Μπεεεεε;" αναφωνώ όπως γυρίζω να δω. Τίποτα, εκτός απ' το κοροϊδευτικό ξεκαρδισμένο γέλιο που ακούγεται στα βάθη του μυαλού μου.

Ο Φάντης χορεύει και γω κοιτάζω γύρω μου. Σταματά απέναντί μου και με το κλειδί σαν σπαθί, σημαδεύει πίσω μου και δεν μπορώ να κοιτάξω αλλά δεν χρειάζεται. Σε μια στιγμή νιώθω πως αυτόν που βρίσκεται πίσω μου τον ξέρω από πάντα. Είναι αρχαίος, είναι αέρας, είναι γνώση, σύνθεση, ανάλυση, είναι απάτη και ευστροφία, είναι..."

Ερμής.

Μια ωχροκίτρινη φτεροπόδαρη φωτεινή φιγούρα σε διαρκή κίνηση και ταυτόχρονη παρουσία μέσα κι έξω μου.

Ο Φάντης χορεύοντας πλησιάζει, με πιάνει και με παρασέρνει μαζί του σε ένα σπειροειδή χορό και το ίδιο κάνει ο Ερμής μεσα κι έξω απ' το μυαλό μου. Τρέχουμε κυκλικά σε αμέτρητες διαστάσεις, στο φως και το σκοτάδι. Σ' ένα σκοτεινό τούνελ με φωτεινή έξοδο, που όσο πλησιάζουμε γίνεται εκτυφλωτική. Πηδάμε έξω απ' το αυτί μου, μέσα στη λάμψη που είναι ένας φωτεινός σωλήνας, μια οπτική ίνα που τη διασχίζουν δισεκατομμύρια μπιτς πληροφορίας κι έχει ένα σκοτεινό σημείο στο τέλος της που όσο πλησιάζουμε γίνεται μια πηχτή και ζοφερή άβυσσος. Πέφτω μέσα στην τρύπα. Είμαι μόνος, χωρίς αίσθηση του χρόνου, ακίνητος, εγκλωβισμένος στην μαύρη ύλη, χωρίς φόβο ή σκέψη.

Ένα τίποτα.