Ονειρωδία: 2. Η Βασίλισσα μπαστούνι

Η απέραντη λίμνη στο διάστημα έγινε δίνη. Στροβιλισμός που με ορμή με στρίμωξε σ’ έναν χάλκινο σωλήνα και με πίεση μ’ έφτυσε πάνω στα ροζ γυαλιστερά πλακάκια μιας ντουζιέρας. Είμαι ακόμα μόνο νερό κι αέρας κι όμως διατηρώ το σχήμα του σώματός μου.

Απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα τη βλέπω. Ξαπλωμένη μπρούμυτα στο κρεβάτι, πάνω στα σαν φλόγες πορτοκαλοκόκκινα σεντόνια, μ’ εκλιπαρεί να τη λυτρώσω απ’ την ηδονή που την έχει συνεπάρει. Πλησιάζω το προκλητικά στημένο φλεγόμενο κορμί της κι η ζέστη είναι τόσο δυνατή που το υδάτινο σώμα μου αχνίζει. Η εικόνα είναι τόσο ερεθιστική που το μυαλό μου έχει κλείσει και μόνο η ορμή με οδηγεί. Όπως μπαίνω μέσα της ξαπλώνω στην πλάτη της και η φωτιά της κάνει το νερό στο σώμα μου να βράζει. Όλα γύρω μου καλύπτονται από ένα πέπλο υδρατμών και χανόμαστε ο ένας μέσα στον άλλο, μέσα σ’ ένα νέο όνειρο που απορροφά το προηγούμενο.

Βρασμός. Ένας νέος διαφορετικός στροβιλισμός μας σπρώχνει με δύναμη επάνω. Όσο ανεβαίνουμε οι υδρατμοί υποχωρούν. Το όραμα φεύγει μακριά και η ύλη κρυσταλλοποιείται σε μια νέα πραγματικότητα.

Εγώ πεσμένος στα γόνατα την προσκυνώ. Εκείνη καθισμένη, φοράει μόνο το χρυσό στέμμα της. Τα πόδια της ανοιχτά όπως ξεκουράζει το ένα πάνω στο μπράτσο του ψηλού πέτρινου θρόνου της.

«Η επιθυμία που κάνει το συναίσθημα να βράζει, παράγει μια ορμή που διατηρείται για όσο δεν αντικρίζεις τον ατμό που δημιουργεί.», ακούω τη φωνή της ν' αντηχεί μέσα στο κρανίο μου. Μου κάνει νεύμα να περάσω. Σηκώνομαι. Πίσω από το θρόνο της, το μονοπάτι μου συνεχίζει μέσα στην καυτή αμμώδη έρημο που απλώνεται μπροστά μου.