Χίλιες μέρες

Ακόμα περιμένω.

Πέρασαν βδομάδες χωρίς ένα σύννεφο,

πέρασαν μήνες χωρίς βροχή.

Πέρασαν τρία χρόνια, νομίζω, χωρίς νύχτα.

Χίλιες μέρες κάτω απ' τον ήλιο, μέσα στη σκόνη,

πάνω στο τσιμέντο, έξω απ' το σπίτι.

“Περίμενε, μόλις σκοτεινιάσει θα έρθω να σε πάρω”, είπε, ή έτσι νομίζω.

“Μην περιμένεις, προχώρα”, είπε, αλλά έκανα πως δεν άκουσα.

Τρία χρόνια καλοκαίρι μέσα στην πόλη.

Άνθρωποι χωρίς πρόσωπο, με χαιρετούν και κάθονται δίπλα μου.

Φωνές χαρούμενες, κρυμμένες σε ατσάλινα κουτιά που σέρνονται με θόρυβο.

Επιδειξίες μου πετάνε στα μούτρα την υγρή και πρησμένη καρδιά τους.

Βαριέμαι...

Το ρολόι σήμανε μ' ένα χτύπο και μισή.

Κάθε μισή ώρα ένα πλαστικό μπουκάλι κόκα,

γεμίζει με τα σάλια τους και πέφτει στο δρόμο,

πάνω στη σκόνη, κάτω απ' το φως,

έξω απ' το χρόνο, μέσ' το μυαλό μου.

Κόλλησα...

Περιμένω να σκοτεινιάσει να με πάρεις σπίτι.

Περιμένω να μην έρθεις για να φύγω.

Έρχεσαι;

#ποιηση