Η πτώση

Δεν ήταν ένα μετέωρο βήμα.

Καμία πρόθεση.

Δεν ήταν γλίστρημα, ούτε σπρώξιμο.

Καμία ώθηση.

Μια στιγμή πριν, το πηγάδι ήταν δίπλα μου, την επόμενη ήταν ολόγυρα,

την επόμενη ήταν μέσα μου.

Ποιο πηγάδι;

Πτώση. Βαρύτητα. Βάρος; Πέφτω;

Το φως χάνεται, ξεμακραίνει.

Το φως μου, ήταν πάνω μου, ήταν μέσα μου.

Ήμουν το φως μου. Ποιο φως;

Πτώση. Έχω βάρος. Σκοτάδι.

Δεν έχω φως, δεν είμαι φως.

Χάθηκαν όλα στο σκοτεινό βαρυτικό πηγάδι.

Είμαι...

Δεν είμαι... όμως γίνομαι.

Η πτώση κράτησε μια στιγμή και εκατόν ενενήντα ημέρες.

Σε μια στιγμή, και κάθε μέρα, έσβηνε, ξέχναγε, βάραινε.

Η μαύρη τρύπα κατάπιε τη γνώση, την ενέργεια, τις λέξεις, τα νοήματα, κάθε σκοπό.

Χωρίς αγάπη. Καμία μνήμη. Μόνο βάρος. Λήθη.

Και μετά, σε μια στιγμή, ζέστη, υγρασία, πίεση.

Αφόρητη πίεση. Σκοτάδι.

Φόβος.

Ψάχνει την έξοδο. Χρησιμοποιεί το μόνο που είναι πια.

Βάρος.

Περιστρέφεται. Σπρώχνει.

Πίεση.

Πίεση.

- Πάρε ανάσα και σπρώξε! Άλλη μια! Άλλη μια και βγήκε!

Και μετά από μια στιγμή και εκατόν ενενήντα ημέρες στο σκοτάδι, φως.

Μια μικρή αχτίδα φως. Κι όμως μεγαλώνει, χύνεται παντού.

Γίνεται αέρας, εισβάλει μέσα της, της καίει τα σωθικά.

Πόνος. Ουρλιαχτό. Κλάμα. Φοβάμαι.

- Συγχαρητήρια! Είναι κορίτσι!

Μια αγκαλιά αγάπης.

Τώρα δε φοβάμαι.

#ποιηση #γεννηση #μουσα