Αποπομπή - κεφ.1-2

Βαδίζαμε αρκετή ώρα στο μονοπάτι για το Θυμάρι και δεν μπορούσα να βγάλω απ' τη σκέψη μου τη μαγεία του Γεροτράγου. Γι αυτή τον έδιωξαν απ' την Στάνη του Κέδρου και μ' αυτή μ' έσωσε απ' την αρρώστια. Έχω δει να του μιλάει γεράκι στο αυτί, να φωτίζει χωρίς φωτιά και πολλά απ' τα σχέδια που ζωγραφίζει και συνοδεύει με χορό και λόγια ακατάληπτα.

Ο ήλιος είχε σηκωθεί ψηλά κι η ζεστασιά του ήταν ευχάριστη. Ο Γεροτράγος κάθε τόσο σταμάταγε να μαζέψει ξερά φύλλα και τα έριχνε στην πλαϊνή τσέπη της κάργκο βερμούδας του. Δειλά τον ρώτησα, “Γεροτράγε, πώς φωτίζεις χωρίς φωτιά;” Δεν απάντησε αλλά έσκυψε να μαζέψει άλλο ένα ξερό φύλλο και συνέχισε να περπατά, αγνοώντας με. “Γεροτράγε!” είπα με στεντόρεια φωνή. Εκείνος σταμάτησε. Γύρισε και με κοίταξε με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο και συνέχισε να κοιτάζει, όσο το άγχος μου εξαπλωνόταν απ' το στομάχι μου στο υπόλοιπο σώμα. “Θέλω να με μάθεις την τέχνη σου”, του είπα και χαμήλωσα το βλέμμα μου. Ένιωσα τη ματιά του να με χτενίζει απ' τα κέρατα ως τις οπλές.

“Ώστε θες να γίνεις μάγος;”, είπε.

“Ναι”, είπα ενθουσιασμένος που πήρα μια απάντηση απ' τον λιγομίλητο γερομάγο.

“Περπάτα δίπλα μου”, είπε, και συνέχισε.

“Για να μπορείς να κάνεις το θέλημά σου πραγματικότητα, δηλαδή να γίνεις μάγος, χρειάζεται να εκπληρώσεις ορισμένες προϋποθέσεις. Διαφορετικά δεν θα έχεις την σωστή θέση ώστε να την επηρεάσεις. Πρώτον: Ζεις στην πραγματικότητα και τη ζεις ενεργά. Προχωράς με ενθουσιασμό στο μονοπάτι της ζωής σου. Δεν έχει σημασία αν πιστεύεις πως είναι προκαθορισμένο ή αν μεταβάλλεται διαρκώς με την ελεύθερη βούλησή σου. Αν σου χρειάζεται να ξεφεύγεις, αν έχεις παραιτηθεί απ' τη ζωή γιατί δεν αντέχεις την πραγματικότητά σου, αυτό δεν θα αλλάξει κάνοντας μαγεία. Όταν δεν είσαι σε θέση να την αντιμετωπίσεις, πώς θα είσαι σε θέση να την αλλάξεις; Δεύτερον: Αγαπάς τον εαυτό σου και τον φροντίζεις σωματικά, νοητικά και πνευματικά. Είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, δηλαδή αναγνωρίζεις τις αδυναμίες σου, τα τραύματά σου και ό,τι αποτελεί τη σκιά σου. Βρίσκεσαι σε κατάσταση αποδοχής κι όχι άρνησης, για ό,τι φωτεινό και σκιώδες έχεις επισημάνει μέσα σου.

Τρίτον: Αποδέχεσαι τη μοναδικότητά σου και αυτή των άλλων. Εκφράζεις την ύπαρξή σου αυθεντικά. Τα πρότυπα που επιλέγεις, σε εμπνέουν στην ανακάλυψη της δικής σου μοναδικής έκφρασης και δεν τα αντιγράφεις, καταπιέζοντας πτυχές του εαυτού σου ως υποδεέστερες ή μη αποδεκτές απ' τους άλλους. Αποφεύγεις κάθε σύγκριση ατόμων και καταστάσεων. Τέλος, για να είσαι σε θέση να επηρεάσεις την αντικειμενική πραγματικότητα, θα πρέπει να μπορείς να επηρεάσεις την υποκειμενική, δηλαδή την πραγματικότητα μέσα σου, τον εαυτό σου και ό,τι πιστεύεις γι αυτόν, καθώς και την οπτική σου για ο,τι αντιλαμβάνεσαι έξω από εσένα. Θα διαπιστώσεις πως πολλά απ' όσα θεωρείς δεδομένα για τον εαυτό σου και την αντίληψη που έχεις για τον υλικό κόσμο, είναι προϊόν κοινωνικής μάθησης. Είναι όσα έμαθες απ' την οικογένεια, τη στάνη, το σχολείο, το ναό, σε κάθε κοινωνικό περίγυρο και από κάθε εξουσία. Θα ξεμάθεις όσα προστέθηκαν στην ουσία σου χωρίς να είναι κτήματά σου. Τα παραπάνω σημεία, όταν εκπληρωθούν, σε φέρνουν σε θεμελιωμένη θέση στον υλικό κόσμο. Από εκεί ξεκινάς και χτίζεις, κλωνάρι κλωνάρι, το οικοδόμημα που θα σε υποστηρίξει, το ναό που θα φιλοξενήσει τις ενέργειές σου, για να γίνει το θέλημά σου πραγματικότητα.”

“Γεροτράγε, τι εννοείς όταν λες πως...”, ξεκίνησα να ρωτάω μια απ' τις πολλές απορίες που μου άφησε η ομιλία του, αλλά το χέρι του έκλεισε απαλά τη μουσούδα μου, φιμώνοντας απαλά το βέλασμά μου. “Φτάσαμε νεαρέ”, είπε δείχνοντας μπροστά τις σκηνές του θιάσου να φαίνονται θαμπά πίσω απ' την ηλιόλουστη σκόνη και το πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο στο σταυροδρόμι στην είσοδο του χωριού.

“Πάμε σβέλτα”, πρόσταξε και τρέξαμε πηδώντας προς κει.

Συνεχίζεται...

#διηγηματα #φαντασια #γεροτραγος